Voorzitter en woordvoerder

Ik ben Arnoud Siekmans en ik ben een verstoten ouder. Met deze zin zal ik me als voorzitter van de stichting vaak introduceren. Ten eerste omdat het niet iets is om je voor te schamen, maar ook om direct het gesprek te kunnen openen. Toen ik zelf met ovs werd geconfronteerd had ik nog geen idee dat het ovs was. Je mist je kind, je doet alles wat er in je mogelijkheden ligt om iets te doen en dan kom je er achter dat het ovs is (het kwartje valt). En daarna kom je er achter dat je als verstoten ouder er verbazingwekkend weinig aan kan doen en komt de onmacht. Je komt er na studie achter dat het hele scheidingssysteem er niet op is ingericht. Toen ik een post plaatste op FB en iets deelde van mijn verhaal, werd die post vaker dan 4100 keer gedeeld en kwamen er duizenden reacties. Toen wist ik zeker: er moet een stichting komen names ouders, voor kinderen! Alle goede individuele initiatieven van ouders ten spijt: de instanties praten het liefst met een officieel orgaan. Dat orgaan is er nu. Met een simpel hoofddoel: onszelf te kunnen opheffen als OVS is uitgebannen. We zijn er dus niet om jouw individuele geval op te lossen, maar helpen je wel om wegwijs te worden in de mogelijkheden die je hebt. Als stichting gaan we in gesprek met gemeenten, ministeries, politici, jeugdzorg, ombudsman enz om OVS uit te bannen. We hebben er een oplossing voor. En dat doen we onbezoldigd en zonder commerciële belangen. Om de simpele reden dat het om kinderengaat, jouw en mijn kinderen.

Nederland

Vicevoorzitter

Bij mijn scheiding werd ik geconfronteerd met ouderverstoting. Ik had er nog nooit van gehoord tot ik er via via op gewezen werd. Ik ben me er in gaan verdiepen en ik, en de mensen om mij heen, herkenden de symptomen. Echter de bij mijn dossier betrokken jeugdzorgmedewerkers wilden OVS niet herkennen en gaven aan dat zij OVS niet erkennen omdat het niet in de DSM staat. Maar ieder weldenkende ouder ziet, en steeds meer psychologen onderschrijven dat , de nadelige gevolgen van OVS voor de kinderen in hun ontwikkeling naar volwassenen toe. In de loop der tijd heb ik moeten ervaren dat de Jeugdzorg in Nederland OVS blijft ontkennen en hier niet op gaat handelen. Ergo ze kiezen per definitie voor de verstotende ouder omdat dit het veiligst zou zijn voor het kind. Rust is het toverwoord maar de rust bij de verstoter is een relatief begrip. Want ouderverstoting gaat 24/7 door en vindt achter de voordeur plaats. En een kind wat een ouder moet verstoten heeft nimmer rust. Dat is voor mij de reden om mij blijvend te gaan inzetten voor het herkenbaar maken van OVS en de erkenning daarvan. Binnen de stichting HOVS zal ik mij met name gaan richten op de jeugdzorg in Nederland in de breedste zin: De Raad voor de Kinderbescherming, de Gecertificeerde Instellingen, overige hulpverleners en de inkopers van de zorg: de gemeenten. Bij hun zal de grootste verandering moeten plaatsvinden. Zij moeten HOVS gaan herkennen en hier naar gaan handelen. Niet op de softe wijze die ze nu doen, zoals het klemcriterium en de gewenste rust, maar ingrijpen bij de verstoter. Dat vraagt een totaal andere opzet van de jeugdzorg in Nederland. Waarbij scheidingskinderen niet meer bij de jeugdzorg komen maar direct bij een gespecialiseerde hulpverlener die direct kan handelen en ingrijpen bij OVS om zo de ontwikkelingsdreigingen bij de kinderen weg te halen en de verstotende ouder kan ondersteunen in het wegnemen van diens verstotingsdrang.

Nederland