Hoe kom je nu in de situatie terecht dat je een verstoten ouder bent? Wat heb je daarvoor moeten doen? Soms krijg je als verstoten ouder de vraag: wat heb je dan in vredesnaam gedaan dat een kind geen contact met je wil? Vaak is het antwoord: niks, ik ben alleen gescheiden. Hieronder een kenschets hoe veel ouders (uitzonderingen daargelaten) zich uiteindelijk als een verstoten ouder kunnen beschouwen. Hoe veel ouders? Duizenden. En elk jaar komen er duizenden bij…en dat al decennia lang…

Er was eens…een gewone relatie

Je hebt een relatie met een man of een vrouw. Je hebt een kind of kinderen. Samen met die man of vrouw. Die relatie kan een huwelijk zijn, of een geregistreerd partnerschap of misschien wel gewoon ‘ hokken’, maar hoe dan ook: je hebt samen kinderen gekregen waarvoor je samen het ouderlijk gezag hebt en waarvoor je samen een verantwoordelijkheid hebt. Die vul je in, zo goed als je kan. Met liefde zorg en aandacht. En in de hele buitenwereld is er niemand die twijfelt aan jouw goede bedoelingen als moeder of vader. Er is niemand die twijfelt of je kinderen het wel goed hebben. Er is geen jeugdzorg instantie die zich met je bemoeit, want er is geen reden toe. En er is geen school of ziekenhuis die jou niet informeert. Er is geen familie die een wig drijft tussen jou en je kind. All is well….

Maar….

Er is iets aan het veranderen in je relatie met je partner. Die verandering kan snel gaan, kan langzaam gaan, maar je merkt ook ergens onbewust dat je ook ‘ anders’ in het leven staat wat betreft de opvoeding van die kinderen. Alleen, je kan er nog niet de vinger op leggen. Wel stoor je je misschien aan de eenzijdige manier waarop je partner met de kinderen omgaat. Dat voelt diep van binnen niet goed. Maar dat gedrag kan je nog niet duiden; het komt nog niet bewust bij je binnen. Vaak zijn het gedragingen die langzaam maar zeker zich ontwikkelen. Misschien zijn er wel invloeden vanuit dominante ouders of schoonouders of andere familie. Misschien zit er bij je partner wel pijn vanuit vroeger onder, of vanwege onverwerkte trauma’s, maar wat je ook doet of probeert, je gevoel dat er iets niet klopt is niet ontvankelijk bij nu juist die partner waar jij ooit voor koos. Misschien wel mee voor het altaar stond. Om alle goede redenen. Net zoals je kinderen uit liefde zijn geboren. Maar je mist raakvlakken met die partner waar je ooit van hield. En dat op zich doet al zeer.

En dan komt er dat moment dat je besluit uit elkaar te gaan. Je gaat scheiden. En iedere ouder met kinderen die dat meemaakt die herinnert zich het moment dat je het je kinderen gaat vertellen. De redenen waarom jij gescheiden bent verschillen misschien enorm van  elkaar. Maar wat alle ouders die te maken hebben met een scheiding gemeen hebben, is dat moment waarop je besluit als partners uit elkaar te gaan. En dat is een rotmoment. Met name als je ook kinderen hebt.

De molen in…

En dan ga je de molen in…misschien wel met een mediator, convenanten opstellen, advocaat of geen advocaat, omgangsregeling, bezoekregeling. Je moet een huis regelen en spullen en kleding en een plek voor de kinderen en een mogelijkheid ontwikkelen om je kind of kinderen te kunnen zien. En hoe verdeel je de tijd onderling? En hoe verdeel je geld en huis en spullen enz.  Een periode waarin je zelf als mens veel te verwerken hebt, veel te regelen hebt. En als jij toevallig de ouder bent die gaat (het huis verlaat), heb jij het meest te regelen en het minst tijd voor je kinderen. En die mis je, maar je moet eerst zorgen voor een dak boven je hoofd.

Heel langzaam aan merk je dat je partner niet echt meewerkt als jij je kinderen wil zien. “ Ze hebben rust nodig. Het is al zo belastend. Het doet al zoveel pijn”. Dat zijn de zinnen die je hoort. En dan heb je uiteindelijk je plek gevonden, je spullen geregeld, ook voor de kinderen. En dan heb je misschien zelfs al het convenant geregeld en alles op papier staan. En komt de bekrachtiging binnen van de rechtbank. Het is officieel: je bent gescheiden. En in die tussentijd merk je dat het contact met je kinderen moeilijk is. Minder wordt. Dat er tijd wordt afgesnoept. En omdat je welwillend bent en echt denkt dat het goed is voor je kinderen ga je er zelfs nog in mee ook. Okay, dan maar een dagje minder, dan maar niet mee op vakantie….en ineens hoor je dat je kind niet meer wil komen. “Ja, zij/hij wil niet meer bij je komen. Heeft rust nodig, het is echt zijn/haar eigen keuze”…… Aankloppen bij ouders of schoonouders levert niks op “ ik wil me er niet mee bemoeien”  of “Die mag alleen maar betalen en verder niks” of het slappe “Ik weet ook niet wat het beste is”…..

Dat kan toch niet

Ja maar, ik heb recht op omgang! Dat staat in het convenant! En het kind heeft recht op vader en moeder! En ik hou van hem! Ik hou van haar! Ik mis ze! Begrijp je dat dan niet? Waarom vraag je een kind te kiezen! Waarom? Wie helpt me? Waarom zet je de kinderen tussen ons in? Waar ben je nou mee bezig?

Iedere verstoten ouder herkent in deze zinnen vast wel zichzelf, wanhopig roepend richting zijn of haar partner.

Je bent boos, verdrietig, wanhopig, want je mist je kinderen en wil niks liever dan bij ze zijn en er voor ze zijn. En je klopt aan bij familie, bij vrienden en niemand doet iets. Je zoekt je kind op om een glimp je kunnen zien op het sportveld, bij de school, in de straat. Ondertussen bereiken jou geluiden als: “je bent niet goed voor je kinderen hoor ik” of zelfs “je hebt ze mishandelt, geslagen, uitgejouwd”. “We willen dat je hier weg gaat want het is niet goed voor je kind”. “je kinderen voelen zich niet veilig bij jou”….. Er dringt zich een beeld op over jezelf dat je niet herkent en het gevoel van onrecht groeit. Wat is dit voor onzin???? vraag je jezelf af. En inmiddels krijg je ook geen nieuws meer van de school waar je kinderen op zitten, of het ziekenhuis waar ze behandeld worden. En dan vraag je je af: wat gebeurt er hier? Wat is dit? Waarom doen mensen dit?

Op zoek naar een antwoord

En dan ga je op zoek. Je gaat googelen. En dan doemt het op: PAS-syndroom. Ouderverstoting. Ouderonthechting. Een monster met veel namen. Je leest het verhaal van lotgenoten. Je voelt dezelfde wanhoop. En je herkent in de opsommingen de gedragingen van jouw kinderen, van je ex, van je familie, van instanties. Hoe meer je leest, hoe meer kwartjes er vallen. En dan begint voor veel ouders de zoektocht naar een oplossing. Want je wil je kinderen zien. En 1 ding leer je al snel: het kind is loyaal aan de omgeving waar het is. Dus loyaal aan die verstotende ouder. Dat kan toch niet? Dat mag toch niet? Dat is toch…..mishandeling?

De oplossing zoeken

Daar begint de zoektocht naar een antwoord van elke welwillende ouder voor wie wij ons hard maken. Een welwillende ouder aan wiens ouderschap ten tijde van de relatie NIEMAND twijfelde en die nu wordt gedwongen om te vechten als een leeuw voor contact met zijn/haar kinderen. Want dat convenant……heeft geen enkele  juridische waarde. Ouderlijk gezag?.... Niet afdwingbaar want niet handhaafbaar ondanks wetgeving. En de omgeving van de verstotende ouder: die werkt mee aan de manipulatie van het kind. Een kind dat een keuze wordt opgedrongen, gemanipuleerd wordt te kiezen tussen ouders. En de alimentatie? Ja, die mag je betalen. Met loonbeslag als je weigert…. Dat dan weer wel. En zo voelt menig ouder zich sponsor van een kind dat hij of zij nooit ziet. Ouderverstoting (OVS)  is moeten rouwen om kinderen die nog leven. En erger nog: berokkent kinderen blijvende schade toe.

Vanuit die onmacht begint ieders gevecht. Ook het onze als Stichting. En dan beginnen de echte schrijnende verhalen pas. Die van instanties, die van scholen, die van rechtbanken en jeugdzorginstanties en legio familiecoaches en ‘specialisten’ zonder certificering.
Waar mensen huilen, verdien anderen geld. En ze vergeten echt te zien wat OVS is. Geestelijke mishandeling van een kind, met een knuffel en een glimlach.

Verhalen

Daar begint de zoektocht van al die ouders. In een reeks verhalen schetsen we wat ouders meemaken bij instanties als ze opkomen voor hun recht als ouder met gezag. Hoe onhandig instanties met deze materie omgaan. Waar ouders tegenaan lopen en uiteindelijk: hoe eenvoudig de oplossing kan zijn. En die verhalen zijn nodig, omdat teveel beslissers in de politiek en bij die instanties nog niet in de gaten hebben dat ze een probleem in stand houden dat al decennia lang een langdurige slopende maatschappelijke schade veroorzaakt. En juist die instanties nodigen we uit: boek een lezing over OVS. Luister eens naar de verhalen. En oordeel dan wat jij en u er als instantie aan kan doen.

Wat doet de stichting (h)erken Ouderverstoting?

De stichting zoekt de dialoog met instanties in het maatschappelijke veld. Om meer te vertellen over OVS. Om vanuit het zichtveld van de ervaringsdeskundigen te vertellen waar ouders tegenaan lopen. Uit te leggen wat niet klopt. Begrip te kweken voor de emoties van ouders. Dat doen we feitelijk en op basis van een open dialoog, discussie en argumentatie.

Dus werk je bij een instantie en wil je een lezing of presentatie boeken over Ouderverstoting? Neem dan contact op met de Stichting (H)erken Ouderverstoting via https://stichtinghovs.nl/contact.

Met hartelijke groet,

Arnoud Siekmans, voorzitter.